Om je volgers, bij mij mijn moeder, vriendinnen en misschien een paar Team4Animationers, te vriend te houden moet je regelmatig bloggen. Hier ben ik dus weer, met het zweet van de minidisco nog op mijn voorhoofd. Stiekem vind ik dat de allerleukste activiteit. Er is niks leukers dan die stralende oogjes die dapper proberen te volgen wat jij doet. Er is niks mooiers dan die grote lach van een kind die even met jou mag dansen. Het is ook zo leuk om te zien dat de moeders het niet kunnen laten om even mee te dansen of een papa te zien die trots een foto van zijn zoontje maakt terwijl hij bij onze mascotte, een soort rode eekhoorn, op schoot zit.
Inmiddels is het met mijn Franse skills als iets beter. Ik begin steeds meer gesprekken te begrijpen en mijn woordenschat wordt steeds groter. Maar ieder die mij een beetje kent weet dat ik een kneusje ben, ja ook in taal.
Vandaag ging ik gezellig met mijn collega’s naar de QUICK, een soort Franse versie van de Mac Donalds. In de auto werd er volop meegezongen met plaatselijke muziek, waar ik natuurlijk geen woord van kende. Ondertussen bekeek ik de schattige huisjes, ik heb gewoon iets met architectuur. Karen, een collega, dacht dat ik mij dood verveelde want dus eigenlijk wel wat meeviel. Ze besloot Engelse muziek op te zetten voor Mike. Ja zo wordt ik hier genoemd, want Maaike is een moeilijke naam voor Fransen en eigenlijk ook voor alle andere niet-Nederlandse nationaliteiten.
Eenmaal bij de QUICK aangenomen besloot ik een smart menu te bestellen. Vol zelfvertrouwen begon ik in het Frans te bestellen. Een klein meisje had mij een paar dagen geleden nog geleerd hoe je ‘de kip legt een ei’ zegt in het frans. Ik wist dus wat een kip was in het Frans. Er kon dus niks misgaan. Daar ging ik dan; ”Je voudrais une menu smart avec poulet”. Achter mij begonnen de meisjes te lachen en de vrouw achter de kassa keek mij verbaasd aan. Later bleek dat er in het Frans een verschil is tussen het dier kip en het vlees kip. Ik had dus net een menu met levende kip besteld. Oepss.
Zo gaat het wel vaker. Gister was het een nationale dag. Ik heb me even laten inlichten, maar de bestorming van de Bastille, wat een aanleiding was van de Franse Revolutie, werd gevierd. Er was vuurwerk en een avondje stappen hoort daar natuurlijk ook bij. Mijn collega’s waren volop aan het zingen in hun moedertaal en ik probeerde gezellig mee te doen. Een jongen had al snel door dat ik die liedjes niet kende en ik dus onmogelijk een Française kon zijn. Onder het genot van harde muziek dacht ik dat hij mij vroeg om een Nederlands lied voor hem te zingen. Daar ging ik dan uit volle borst; ”Er is een nacht”. No, no, I mean your eyes are beautiful. Ooh, weer oeps.
Inmiddels sta ik hier ook al bekend als het meisje dat erg dol op haar werk is. Dat is waar, maar die benaming krijg je niet zo maar. Op een dag ging ik slapen na een gezellig avondje borrelen met collega’s. Het was half 2 toen ik in mijn bed lag. Wauw, wat was de tijd snel gegaan. Ik begon te rekenen, dan heb ik daar echt lang gezeten. Niets vermoedend zette ik mijn wekker op 9 uur en ging lekker slapen. De volgende ochtend stond ik op, ik kleedde mij aan en at mijn brinta. Ik doe volop mee met de Franse cultuur, ik eet ’s middags warm, geef iedereen twee kussen als begroeting, maar mijn dag beginnen zonder brinta is geen optie. Maar goed, niets vermoedend begon ik de dag, ik vond het alleen een beetje raar dat ik niemand tegen kwam. Om iets voor 10 maakte ik aanstalten om naar de miniclub te gaan. Nog steeds geen collega gespot. Eenmaal bij de miniclub aangekomen was er nog niemand. Achja, Fransen doen alles wat rustiger aan toch. Iets over 10 begon ik toch te twijfelen. Ik keek op mijn telefoon en weer oeps oeps, hij stond ingesteld op Zuid-Europese tijd en het was eigenlijk nog maar half 9. Lachend en natuurlijk een beetje balend dook ik nog maar eventjes mijn bed in.
Au revoir!