YMCA: iedereen kent het liedje wel. Nederlanders zingen gewoon braaf mee in het Engels. Waai Em Sie Ee. Fransen niet. Ik wist al wel dat Fransen ietwat gehecht zijn aan hun taal en gewoonten. Maar toen een Frans meisje ‘Waai Em See Aa’ in de miniclub meezong, kwam dat toch wel onverwacht.
Dat soort gebeurtenissen zijn wel dingen waar ik vrolijk van word. De Franse taal vind ik dan ook één van de leukere dingen van het animatiewerk. Het valt me mee hoe lastig het is om met alleen maar Franse kinderen te werken. Kinderen zijn daarin ook wel makkelijk: ze vinden dingen snel goed en zolang ze het begrijpen, is het allemaal best. Hele Franse verhalen worden er tegen mij verteld, terwijl ik doe alsof ik het begrijp door tussendoor af en toe ‘Aah, oui!’ te zeggen. Werkjes van kinderen zijn natuurlijk altijd ‘trop joli’ of ‘très beau’ en ‘bien sûr!’ is het antwoord als ze om een ‘coloriage’ vragen.
Iets lastiger wordt het als kinderen vragen stellen. De eerste reactie van mijn kant is meestal ‘Quoi?’ als kinderen vol spanning afwachten op een antwoord, terwijl ik niet helemaal doorhad dat er een vraag werd gesteld. Vervolgens zijn er twee mogelijke scenario’s: 1) ik reageer in vloeiend Frans als ik de vraag snap, of 2) ik staar hen glazig aan in de hoop dat ze het nog een keer zeggen. Gelukkig kan ik al zeggen dat nummer 1 steeds vaker het geval is.
Het uitleggen van knutselwerkjes of activiteiten kan ook nog wel een uitdaging zijn. Toen ik laatst nog 20 minuten van mijn drie uur durende miniclub moest opvullen, viel mijn oog op een pak rietjes en touw. Ah, wij gaan vandaag de laatste twintig minuten vissen vangen. Ik probeerde uit te leggen dat de kinderen het touwtje door het rietje heen moesten doen, zodat ze een soort van hengel zouden creëren waarmee ze aan het vissen waren. Het werkwoord ‘vissen’ wist ik wel, namelijk ‘pêcher’. Maar toen ik wilde uitleggen dat ze uit papier een vis konden knippen, ging het fout. Het Franse werkwoord voor ‘vissen’ had zich genesteld op de plek van zelfstandig naamwoord voor ‘vissen’. Ik vertelde de kinderen dat ze een ‘pêche’ uit papier moesten knippen, om die vervolgens aan de hengel te bevestigen. Glazige ogen en vragende blikken kreeg ik toegeworpen. Ikzelf snapte er niets van hun reactie. Zo moeilijk is het toch niet om een vis uit papier te knippen? Ik zei dus nog een keer iets met ‘couper’, ‘papier’ en ‘pêche’, en dat ze deze aan de hengel mochten attacheren, maar nog steeds werd ik niet begrepen. En toen drong het eindelijk tot me door dat ik de kinderen een minuut lang heb uitgelegd dat ze niet een vis, maar een perzik aan de hengel mochten maken.